Hasbetenlillah: Bir Başlangıcın Ardındaki Derin Anlam
Bir zamanlar küçük bir köyde, iki arkadaş vardı: Emre ve Selin. Birlikte büyümüş, birbirlerinin en yakın sırdaşı olmuşlardı. Emre’nin hayatı, her zaman çözüm odaklıydı. Her problemde bir çıkış yolu arar, hızlıca harekete geçerdi. Selin ise tam tersi, her şeyin duygusal bir yönü olduğunu savunur, ilişkilerin inceliklerini anlamak için zaman harcardı. Ama işte, hayat onları öyle bir noktaya getirdi ki, bir kelime, “hasbetenlillah”, aralarındaki tüm farkları ve benzerlikleri gözler önüne serdi.
Bir gün, köyün meydanında büyük bir felaket yaşandı. Selin’in en sevdiği zeytin ağaçları, bir gece ansızın fırtına yüzünden devrilmişti. O sabah, köye döndüğünde, önünde yıkılmış ağaçları ve kırık dalları görünce derin bir hüzün hissetti. İçinde yaşadığı bu kaybı, bir türlü kabullenemedi. Kendi kendine, “Bu kadar emeği nasıl kaybederim?” diyerek bir köşe bulup ağlamaya başladı. Hayatının en güzel günlerini o zeytin ağaçlarının gölgesinde geçirmişti; yıllar önce, çocukken, Emre ve kendisi, o ağaçların altında gülüp eğlenmişlerdi.
Emre, bir anda Selin’i aradı ve hızla yardıma gitmek üzere yola koyuldu. O, köydeki herkesin çözüm aradığı, zor anlarda devreye giren kişiydi. Zeytin ağaçlarını gördüğünde gözleri dehşet içinde kalmıştı, ama Selin’in duygusal acısını daha da büyütmemek için hemen çözüm önerileriyle gelmeye çalıştı. “Selin, bir şekilde bu ağaçları eski haline getirebiliriz. Belki kesilen dallardan yeni fideler yetiştirebiliriz. Senin için en iyisini yapabiliriz!” diye düşündü.
Ama Selin, biraz daha duraksayarak ona bakınca, gözlerinde bir kırılma gördü. “Emre, sen hep çözüm bulmaya çalışıyorsun. Ama bazen, bazen insanın kayıplarıyla yüzleşmesi gerekir. Bu sadece bir ağaç değil, hayatımın bir parçası. Ne yaparsak yapalım, bu kaybı geri getiremeyiz.” dedi, gözleri dolu dolu.
O an, Selin’in söyledikleri Emre’nin içine işledi. Çözüm aramak, bazen duygu ve empatiyi ihmal etmek anlamına gelebiliyordu. Belki de kayıp, sadece çözümle değil, hissetmekle, kabul etmekle iyileşebilirdi. Hızla bir çözüm bulmaya çalıştığı anlarda, duygularını bir kenara bırakmıştı, ama Selin onu buna davet etti. O an, iki arkadaş arasında bir sessizlik vardı, ama o sessizlik, hem çözüm hem de empati arayışının kesişim noktasıydı.
İşte tam o anda, Emre, yıllardır duyduğu ama tam olarak anlamadığı bir kelimenin anlamını fark etti. Selin’in gözlerinde bir hüzün, ama aynı zamanda bir kabullenme vardı. “Hasbetenlillah…” dedi Selin, dudaklarından bu kelime dökülürken. “Yaradan’ın takdiriyle, bu da bir sınav. Kaybettiğimi düşündüğüm şey, aslında bana çok şey öğretti. Belki de her kayıp, yeni bir başlangıçtır.”
Emre, Selin’in söylediklerini duyduğunda, kelimenin anlamını derinden hissetti. Hasbetenlillah, “Allah’a şükür, O’nun takdirine boyun eğiyorum” demekti. Bu kelime, sadece bir kabul değil, aynı zamanda bir teslimiyetti. Kayıplarla başa çıkmanın, yaşamın zorluklarıyla yüzleşmenin, bazen mücadele değil, kabul ve teslimiyetle mümkün olduğunu fark etti. Selin, o an sadece kaybını değil, aynı zamanda hayatın akışına karşı gösterdiği direncini de kabul etmişti. Bu, onun güçlü yanını, derin duygusal zekâsını simgeliyordu.
Emre, Selin’in bu içsel gücüne hayran kaldı. Bazen çözüm aramak, bazen de sadece kabul etmek gerektiğini anladı. İkisi de farklı dünyalardan gelmişti, ama o an birbirlerini daha iyi anlamışlardı.
Köydeki zeytin ağaçları yıllar sonra yeniden büyüdü, belki de eski haline dönemediler. Ancak o anın anlamı, her ikisinin de içinde bir sonsuzluk gibi kalmıştı. “Hasbetenlillah…” demek, her şeyin bir parçası olarak kabul edilmesiydi. O kayıp, bir kazanç haline geldi, çünkü Selin’in o anki duygusal kabullenişi, ona hayatın her anına daha farklı bir bakış açısı kazandırmıştı.
Fikirlerinizi Paylaşın!
Sizce hayatın zorluklarına ve kayıplarına nasıl yaklaşırsınız? Çözüm aramak mı, yoksa kabul etmek mi sizi daha fazla güçlendiriyor? Hasbetenlillah’ın anlamı sizin için ne ifade ediyor? Yorumlarda düşüncelerinizi paylaşın, hep birlikte konuşalım.